Kan onze diepste pijn een opening zijn naar healing?

Ik ben echt heel diep geraakt door de prachtige film, The Wisdom of Trauma. Waar zo mooi in beeld wordt gebracht hoe onze maatschappij, hoe wij als mensen, omgaan met trauma. Bijna ieder mens heeft in meer of mindere mate trauma ervaren. Trauma betekent niet alleen een vorm van ernstig letsel of schade, zoals psychische of fysieke mishandeling, seksueel misbruik, een scheiding, ongeluk of overlijden van dichtbij. Trauma betekent wond. Trauma is dus ook de wond die je tijdens je ontwikkeling doormaakt omdat je niet gezien werd voor wie je bent, je werd niet begrepen, je werd niet vastgehouden toen je dat heel hard nodig had. Je vader werd heel boos op je en jij maakte je steeds kleiner, onzichtbaar. Of je moeder die zei dat je je niet zo aan moest stellen. We zijn ons gedrag, onze identiteit daarop gaan aanpassen. Zodat we konden overleven, omdat we als kind zo afhankelijk zijn van onze ouders. En dit is zo logisch en helemaal nodig in dat moment. Maar nu als volwassenen, hebben we deze overlevingsstrategieen niet meer nodig en mogen we terug naar onze eigen heelheid.

Dit begint o.a met bewustwording. Waar ga je dingen uit de weg om niet geconfronteerd te worden, waar zoek je afleiding of oplossingen om je zo snel mogelijk weer beter te voelen?

Toevallig sprak ik gister met een vriendin die veel verdriet tegenkomt op dit moment, en hoe sommige mensen om haar heen, en dit doen we allemaal, oplossingen aandragen. Dit is superlief bedoelt en gebeurt bijna automatisch omdat onze mind erop gericht is om oplossingen te bedenken, zodat we ons zo snel mogelijk weer beter voelen. Maar dit is niet wat we echt nodig hebben om te helen.

Wat is er wel nodig? De pijn met compassie en zonder oordeel te gaan ervaren in je lichaam. Het welkom te heten. Met iemand te zijn die er voor je is, waarbij je je veilig voelt en die contact kan maken met je pijn, vanuit aanwezigheid. Niet om het te fixen, te veranderen of je beter te laten voelen, maar met compassie erbij zijn. Het wil vaak alleen maar ervaren en gezien worden.

Daarom is het zo belangrijk om ons eigen innerlijk werk te doen. Zodat we onszelf en elkaar kunnen helen. En dit gaat verder dan alleen de pijn uit het verleden, maar ook de pijn uit vorige levens, de pijn van onze voorouders die van generatie tot generatie wordt overgedragen, ook die mag geheeld worden. Daarvoor ben jij hier op aarde.
Mijn diepste verlangen is dat we in ieder mens weer de prachte ziel en heelheid kunnen zien, voorbij alle lagen van trauma en pijn, goed of fout, en dat we elkaar mogen herinneren aan de heelheid die we zijn.

Heb je hulp nodig of wil je samen bij een stuk aanwezig zijn, voel je heel welkom en laat het me weten te bewerken.

Sinds 2 jaar zit ik in een vrouwencirkel.
Eén keer in de drie á vier weken komen we samen, door de lockdown online en nu af en toe weer lekker live.
Als we samen komen doen we bijna altijd een sharing circle.
Iedereen heeft 10 of 15 minuten om te delen, en de anderen zijn aanwezig en luisteren.
Soms geven we elkaar aan het einde feedback, soms triggeren we elkaar maar we zijn vooral de ruimte voor elkaar.
Vanuit eerlijkheid, reflectief vermogen, autonomie, openheid en liefde voor elkaar.
Soms doen we oefeningen waarin we elkaar aanraken, lieve woorden fluisteren of onze baarmoeders tegen elkaar aan laten rusten.

Iedere keer ben ik weer verbaasd, humble en zo dankbaar over de kracht van vrouwen die samen komen.
Niet alleen met deze vrouwencirkel, maar ook als ik met andere vrouwen samen kom of in 1-op-1 contact die ik met vrouwen mag ervaren. Alsof mijn hele lichaam wordt opgeladen, gevuld met vrouwelijke levensenergie. Gevuld met liefde, ruimte, herkenning, zachtheid en compassie.
Het zorgt ervoor dat ik weer meer in mijn eigen kracht sta, geankerd ben in mezelf en van daaruit makkelijker en beter in mijn relatie sta en relateer met anderen.

Dit is niet altijd het geval geweest. Vroeger kon ik juist heel veel onveiligheid, jaloezie, afgunst en onzekerheid bij vrouwen ervaren. Alsof we elkaars concurrenten zijn, strijdend voor dat mooie uiterlijk, die leuke man of baan. Elkaar niet zien in de prachtige wezens die we zijn, zo verbonden met elkaar en de natuur. Met al onze mooie wonderbaarlijke lichamen, in alle vormen en maten. Het delen van onze baarmoeders, waarin het mogelijk is om leven te creëren op deze aarde!

En als ik wel een keer afgunst of jaloezie voel naar een andere vrouw, dan is dit voor mij altijd een moment van zelfonderzoek. Waarom ervaar ik dit zo? Alles is namelijk een projectie vanuit onszelf.
Welke kwaliteit of eigenschap zie ik? Wat vind ik daar vervelend aan? Hoe voelt dat voor me? Kan ik dit beschouwend helemaal ervaren? Welk verlangen zit eronder? Waar komt dit verlangen vandaan? Misschien uit een gemis, een tekort of een bepaald idee over mezelf? Kan ik dit verlangen meer de ruimte geven?

En zo brengen we elkaar thuis.

Met een hele diepe buiging voor alle mooie wonderbaarlijke vrouwen!
En een dankbaarheid die niet in woorden te beschrijven is voor alle vrouwen in mijn leven!

Zittend op een van de meest prachtige stranden van Ibiza, voelde ik een heel sterk onrustig gevoel bij mijn solar plexus. Het voelde als een zwaar, drukkend gevoel, als een wervelwind kolkende energie. Wat daaruit voortkwam waren gedachten dat ik chocola wilde hebben, dat ik iets lekkers wilde eten. “Ik wil het NU hebben of kopen”. In mijn gedachten was ik al aan het plannen om naar de supermarkt te gaan. Maar het was zondag, en de supermarkt, mocht hij al open zijn, zit hier niet zomaar om de hoek zoals in Amsterdam. 

Als ik naar het gevoel toe ging, voelde het alsof ik erin zat en het alsmaar sterker werd. Het hielp heel erg door de rest van mijn lichaam te voelen, dat gaf meer ruimte. Ik ademde door mijn voetzolen en onderbuik. Mijn vriend vroeg wat het gevoel zou zeggen. Ik antwoord dat het zou zeggen: “ik wil nu eten, ik wil nu iets lekkers”. Toen vroeg mijn vriend hoe dat dan zou voelen. Als vervullend, rustig, ontspanning. Toen hij me vroeg hoe ik me zou voelen als ik het niet kreeg, voelde ik paniek opkomen richting mijn keel. Alsof mijn keel werd dicht geknepen.
Vanuit die beweging wilde ik mezelf bevrijden, schreeuwen als een leeuw: ik wil mijn eigen gang gaan!! Ik wil controle! Ik wil doen wat ik wil, waar ik zin in heb!

Mijn vriend vroeg wie of wat het was dat mijn keel dicht kneep. Ik voelde en zag dat dit het leven zelf was.
Het leven zelf, zodat ik me zou overgeven, surrenderen, aan het leven. Mijn vriend vroeg hoe dat zou voelen als ik me helemaal over zou geven. Ik voelde vrede en stilte. En op dat moment hoorde ik het geluid van de golven van de zee steeds sterker, ik hoorde mijn vriend zijn stem beter, Ik voelde de zon en wind op mijn huid, alsof ik helemaal mijn lichaam in werd getrokken, in al mijn senses. Ik werd helemaal in het moment gebracht, aanwezig in het NU.

En ik wist en voelde, hoe dit gevoel, de onrust, de paniek, hoe ieder gevoel, een doorway is naar het leven zelf!

Liefs Ellemarie
​