Sinds 2 jaar zit ik in een vrouwencirkel.
Eén keer in de drie á vier weken komen we samen, door de lockdown online en nu af en toe weer lekker live.
Als we samen komen doen we bijna altijd een sharing circle.
Iedereen heeft 10 of 15 minuten om te delen, en de anderen zijn aanwezig en luisteren.
Soms geven we elkaar aan het einde feedback, soms triggeren we elkaar maar we zijn vooral de ruimte voor elkaar.
Vanuit eerlijkheid, reflectief vermogen, autonomie, openheid en liefde voor elkaar.
Soms doen we oefeningen waarin we elkaar aanraken, lieve woorden fluisteren of onze baarmoeders tegen elkaar aan laten rusten.

Iedere keer ben ik weer verbaasd, humble en zo dankbaar over de kracht van vrouwen die samen komen.
Niet alleen met deze vrouwencirkel, maar ook als ik met andere vrouwen samen kom of in 1-op-1 contact die ik met vrouwen mag ervaren. Alsof mijn hele lichaam wordt opgeladen, gevuld met vrouwelijke levensenergie. Gevuld met liefde, ruimte, herkenning, zachtheid en compassie.
Het zorgt ervoor dat ik weer meer in mijn eigen kracht sta, geankerd ben in mezelf en van daaruit makkelijker en beter in mijn relatie sta en relateer met anderen.

Dit is niet altijd het geval geweest. Vroeger kon ik juist heel veel onveiligheid, jaloezie, afgunst en onzekerheid bij vrouwen ervaren. Alsof we elkaars concurrenten zijn, strijdend voor dat mooie uiterlijk, die leuke man of baan. Elkaar niet zien in de prachtige wezens die we zijn, zo verbonden met elkaar en de natuur. Met al onze mooie wonderbaarlijke lichamen, in alle vormen en maten. Het delen van onze baarmoeders, waarin het mogelijk is om leven te creëren op deze aarde!

En als ik wel een keer afgunst of jaloezie voel naar een andere vrouw, dan is dit voor mij altijd een moment van zelfonderzoek. Waarom ervaar ik dit zo? Alles is namelijk een projectie vanuit onszelf.
Welke kwaliteit of eigenschap zie ik? Wat vind ik daar vervelend aan? Hoe voelt dat voor me? Kan ik dit beschouwend helemaal ervaren? Welk verlangen zit eronder? Waar komt dit verlangen vandaan? Misschien uit een gemis, een tekort of een bepaald idee over mezelf? Kan ik dit verlangen meer de ruimte geven?

En zo brengen we elkaar thuis.

Met een hele diepe buiging voor alle mooie wonderbaarlijke vrouwen!
En een dankbaarheid die niet in woorden te beschrijven is voor alle vrouwen in mijn leven!

Zittend op een van de meest prachtige stranden van Ibiza, voelde ik een heel sterk onrustig gevoel bij mijn solar plexus. Het voelde als een zwaar, drukkend gevoel, als een wervelwind kolkende energie. Wat daaruit voortkwam waren gedachten dat ik chocola wilde hebben, dat ik iets lekkers wilde eten. “Ik wil het NU hebben of kopen”. In mijn gedachten was ik al aan het plannen om naar de supermarkt te gaan. Maar het was zondag, en de supermarkt, mocht hij al open zijn, zit hier niet zomaar om de hoek zoals in Amsterdam. 

Als ik naar het gevoel toe ging, voelde het alsof ik erin zat en het alsmaar sterker werd. Het hielp heel erg door de rest van mijn lichaam te voelen, dat gaf meer ruimte. Ik ademde door mijn voetzolen en onderbuik. Mijn vriend vroeg wat het gevoel zou zeggen. Ik antwoord dat het zou zeggen: “ik wil nu eten, ik wil nu iets lekkers”. Toen vroeg mijn vriend hoe dat dan zou voelen. Als vervullend, rustig, ontspanning. Toen hij me vroeg hoe ik me zou voelen als ik het niet kreeg, voelde ik paniek opkomen richting mijn keel. Alsof mijn keel werd dicht geknepen.
Vanuit die beweging wilde ik mezelf bevrijden, schreeuwen als een leeuw: ik wil mijn eigen gang gaan!! Ik wil controle! Ik wil doen wat ik wil, waar ik zin in heb!

Mijn vriend vroeg wie of wat het was dat mijn keel dicht kneep. Ik voelde en zag dat dit het leven zelf was.
Het leven zelf, zodat ik me zou overgeven, surrenderen, aan het leven. Mijn vriend vroeg hoe dat zou voelen als ik me helemaal over zou geven. Ik voelde vrede en stilte. En op dat moment hoorde ik het geluid van de golven van de zee steeds sterker, ik hoorde mijn vriend zijn stem beter, Ik voelde de zon en wind op mijn huid, alsof ik helemaal mijn lichaam in werd getrokken, in al mijn senses. Ik werd helemaal in het moment gebracht, aanwezig in het NU.

En ik wist en voelde, hoe dit gevoel, de onrust, de paniek, hoe ieder gevoel, een doorway is naar het leven zelf!

Liefs Ellemarie
​